Woensdag. Tijd om naar zwemles te gaan. Ik pak Sara goed in want het is stervenskoud buiten. Zoals gebruikelijk gaan we, in plaats van ruim op tijd, net te laat weg. Want ook al begin ik een halve dag van te voren met weg gaan, het moment dat de voordeur open gaat zijn we iets vergeten of moet er iets gebeuren. En vandaag was het “ik moet plassen”…. Winterjas uit, sjaal af, muts af, broek naar beneden. Plassen. Hemd in onderbroek, shirt in broek, trui naar beneden, winterjas aan, sjaal om, muts op.

16:26: We kunnen gaan!!
Gelukkig begint de les pas om 16:30…

Maar ja, zoals ik dus al zei was het erg koud. Dus ik kon de verbazing in Sara haar stem begrijpen toen ze bij het uitstappen van de auto keihard tegen me zei: “mama, kijk nou, die mevrouw heeft helemaal geen broek aan!”
Ik kijk op en zie tot mijn eigen verbazing inderdaad een mevrouw voor ons lopen met een dikke winterjas en zwarte laarsjes, maar zonder broek. Wanneer ik nog een keer goed kijk en met mijn ogen knijp zie ik dat de broek er wel degelijk is, maar dat het de vrouw een goed idee leek om een vleeskleurige, roze-achtige legging aan te doen. Als ik nog beter kijk zie ik ook dat de vrouw Sara luid en duidelijk heeft gehoord en mij overduidelijk ziet staren.
Verschrikt zeg ik tegen Sara: “Jawel hoor, die mevrouw heeft wel een broek aan, alleen lijkt het door de kleur net alsof ze geen broek aan heeft.” De mevrouw kijkt weer verontwaardigd achterom en trekt haar jas een stukje over haar billen heen.
Ik krijg het ondertussen behoorlijk warm in mijn winterjas.

Gelukkig lopen de-vrouw-zonder-broek en wij een andere kant op zodra we het zwembadgebouw binnen zijn en opgelucht haal ik adem. Mijn bril beslaat gelijk van de tropische zwembad temperatuur.

Ik hijs Sara in d’r zwempak, waarbij er eerst twee benen in één beengat zitten, dan zit haar hoofd op de plek waar haar arm hoort en als laatste zit het hele ding achterste voren. Ik heb het bloedheet tegen de tijd dat het badpak eindelijk op de juiste manier aan getrokken is en ik gooi mijn jas aan de kapstok. Terwijl ik Sara naar de deur van het zwembad  breng maak ik een grapje tegen haar: “Het is hier zo warm dat ik nu wel graag in mijn blote billen had willen lopen, net als de-mevrouw-zonder-broek”. We lachen er hard om.
Wanneer ik me omdraai loop ik bijna tegen de-mevrouw-zonder-broek aan…

Normaal zit ik altijd bij de ramen met de andere ouders, om te kijken hoe Sara alles doet behalve wat de zwemleraar zegt. Dit keer verschuil ik me achter een tijdschrift bij de leestafel en hoop dat er niets meer zal gebeuren dat deze zwemles nog ongemakkelijker maakt. De tijd tikt langzaam weg en terwijl ik in de Vogue naar “heerlijk simpele vrijetijdsjurken” van 2785,- kijk, zakt ook het hele incident naar de achtergrond weg.

Aan het einde van de zwemles wacht ik tussen de andere ouders Sara met een handdoek op na het douchen. Sara komt blij de douche uitrennen. Wanneer ik de handdoek om haar heen wil slaan draait ze zich om en zegt: “kijk ik heb een nieuwe broek, maar je ziet hem niet!” Ze heeft haar badpak tussen d’r billen gedaan en doet een blote billen dansje. Ik wikkel de handdoek snel om sara heen en we verdwijnen tussen de giechelende menigte door de kleedkamer in. Vanuit mijn ooghoeken zie ik de-mevrouw-zonder-broek. Terwijl ik Sara afdroog en aankleed heb ik het nu toch écht héél warm en slinger ook mijn trui aan de kapstok. Om vervolgens, wanneer Sara weer helemaal winterproof is ingepakt, alles weer aan te trekken.

We lopen zonder iemand aan te kijken snel naar buiten, de winter in. Eindelijk, frisse lucht! Nu we uit de gevarenzone zijn kunnen we eindelijk lachen om Sara haar blote billen dansje. Giebelend stappen we de auto in. Ik draai me naar de achterbank om te kijken of Sara haar gordel vast heeft gekregen en daarbij leun ik per ongeluk op de toeter. Ik draai me verschrikt terug en kan wel door de grond zakken….Ik kijk in de grote ogen van een mevrouw die alleen een dikke winterjas en zwarte laarsjes aan heeft.