Ik gooi een lepel naar arno en houd een potje appelmoes omhoog. Het is 21:30 en Arno kijkt me, lui op de bank hangend, vragend aan. Ik ben net thuis van mijn avonddienst en kijk verontschuldigend naar hem. Wanneer ik merk dat de lepel en de appelmoes wat meer uitleg nodig hebben zeg ik: “Hanna moet morgen een potje meenemen naar de opvang zodat ze voor kerst een windlichtje kan beplakken.” Zwijgend eten we samen een potje appelmoes leeg terwijl we tv kijken.

Het is december: De maand van de feestdagen! En blijkbaar moet je wanneer je kinderen hebt op meerdere fronten tegelijk feestdagen organiseren. Wanneer je dacht klaar te zijn met je eigen kerstmenu komt er nog een hele reeks aan opdrachten en aanvragen vanuit school en de dagopvang. Wat eigenlijk natuurlijk super tof is, want alle juffen en meesters steken een hoop moeite in alle SinterKerst projecten. Maar het vergt een hoop toewijding en planning als ouder zijnde.

Om maar een voorbeeld te noemen. Beide meiden mochten met sinterklaas een schoen zetten. De ene op school, de ander op de dagopvang. Maar hoe krijg je zo’n schoen op school? Want zo’n schoen blijft de eerste drie pogingen op de eettafel staan (“zet hem maar op de eettafel dan vergeten we hem niet”). Vervolgens blijft de schoen in het tweede stadium vijf dagen in de auto liggen (“waar heb je die schoen nou gelaten?!”). Daarna komt de schoen (één dag voor de deadline) in de overblijf rugtas mee  naar huis. De tas leek de meest handige plek voor de schoen, om er van verzekerd te zijn dat de schoen op school aan zou komen. Maar vervolgens komt deze dus netjes retour, omdat hij niet uit de rugtas is gehaald. Je overweegt nog even om je dochter gewoon één van de schoenen uit te laten trekken wanneer je haar op haalt van school, dan maar op d’r sok door de regen lopen. Maar op de dag des oordeels smijt jij met een klap die verdomde schoen tussen dertig andere schoentjes bij de kartonnen open haard in de klas.

Toch was de Sint (ik dus) dit jaar verder heel anticiperend bezig geweest, door toevallig beide meiden twee snoezige outfits te geven, eentje voor eerste en eentje voor tweede kerstdag. Goed he! Die Sint heeft soms zijn zaakjes wel op orde!! Maar nu kom ik gister op school in de klas, hoor ik een moeder zeggen tegen de juf: “waar moet ik de trui laten die jullie woensdag gaan versieren?” welke trui?! Wat?! ik weet niets van een trui… Ik lees afwezig nog een bladzijde uit een boekje voor aan sara.

Dus ik laat doordacht, na mijn interne paniekaanval, heel onopvallend even niets van me horen om vervolgens heel nonchalant aan de juf te vragen: “Die trui dus, ik heb een beetje moeite daarmee. Wat voor een trui is nou handig om mee te nemen?”
Maar deze juf is niet nieuw in dit vak, nee, ze is niet van gisteren en kent de nukken van de 2019-ouders. Dus speelt ze dit spelletje overduidelijk met mij mee en zegt vriendelijk doch nadrukkelijk: “nou, aangezien we de trui gaan versieren voor kerst is een egale kleur trui wel het makkelijkst. Zodat ze de trui naar het kerstfeest op school aan kunnen trekken” Ik mompel iets in de trend van “ja egaal ja.. handig… dat dacht ik al”

ik loop de school uit en Arno heeft 5 gemiste oproepen van mij. Ik app hem vier keer dezelfde tekst. “SARA MOET EEN TRUI MEE NAAR SCHOOL NEMEN OM TE VERSIEREN, EEN EGALE TRUI!! PAK DIE WITTE TE KLEINE WITTE TRUI DIE TOCH AL VIES IS! VANDAAG MOETEN ZE DIE TRUI OP SCHOOL HEBBEN!”

Dus morgen help ik, geheel onververwacht, met kersttruien versieren! En wellicht durf ik, tussen neus en lippen door, aan de juf te vragen of Sara haar schoen misschien nog ergens in de school ligt. Maar ik ga nu eerst alvast drie dozen eieren voor Pasen halen.