High tea en hoge verwachtingen

Een tijdje geleden zat ik in een tijdschrift te bladeren. Dat doe ik niet vaak, maar er zijn momenten dat ik dat fijn vind, tot ik foto’s zie van dames in kleding die zo duur is dat ik er een lening voor af zou moeten sluiten. Ik denk niet dat ik het zou aandurven om iets te eten of te drinken in zulke dure kleding, wellicht dat die modellen daarom zo slank zijn. Spaghettisaus op een witte blouse van achttienhonderd euro is wel zonde namelijk. Maarja, ik bladerde dus door een tijdschrift. En mijn oog viel op een artikel dat me aansprak.

De titel was “10 activiteiten voor moeder en dochter”. De inleiding was een stukje interview met een pedagoge die vertelde over hoe belangrijk het was dat moeders activiteiten ondernemen samen met hun dochters. Echte meiden dingen. En daar was vast een goede reden voor, maar omdat het tijdschrift vooral gericht was op plaatjes en schreeuwerige kopteksten was deze gereduceerd tot: “Samen dingen doen zorgt voor bonding.”

Misschien was ik er die dag extra vatbaar voor, misschien was het omdat mijn meiden de laatste tijd letterlijk aan het been van mijn man hangen, misschien vond ik negen van de tien activiteiten in het tijdschrift best leuk klinken. Maar wát het ook was, ik besloot terplekke dat ik dit ook met mijn meiden gaan zou doen. Lekker “bonden”, doormiddel van leuke “bonding” activiteiten, “all about the bonding”, want “Bonding is awesome!”

Dus na een weekje bedenken en zoeken besloot ik een mengelmoes te maken van drie bonding activiteiten:
1. Trek je mooiste kleren aan
2. Ga uit eten bij een chique restaurant
3. Laat haar je lievelingsplek zien.

Resultaat: in prinsessenkleding een high tea op de Euromast met uitzicht op Rotterdam.

Flash forward: Ik heb er zo veel zin in!!! Vandaag is het zover, alles is geregeld en ik ben helemaal klaar voor een partijtje bonding waar je U tegen zegt! Vandaag wordt een idyllische dag die we voor altijd zullen herinneren. Vanaf vandaag zullen de kinderen aan mijn benen hangen.

In de ochtend leg ik voor beide meiden een setje prinsessenkleding klaar. Mezelf tut ik ook op. Ik föhn mijn haar in de krul en trek de jurk aan die ik speciaal voor de kerst had gekocht en dus maar één keer eerder gedragen heb. Voor beide meiden heb ik ook een kroontje want alleen een prinsessen jurk is niet genoeg. Het is alles of niets.

De meiden spelen lekker buiten en wanneer ik ze naar binnen roep hijs ik ze in hun schattige outfits. Hanna moet wel al gelijk huilen in de auto op weg naar de Euromast, dat schrijf ik toe aan de honger en dat zal door de high-tea wel opgelost worden. Sara zegt dat ze liever nog zou buiten spelen, maar ik roep “maar mama heeft een verassing!!” en alles is goed.

Eenmaal bij de Euromast zegt Sara: “hier ben ik al een keer geweest”. Hanna vraagt wanneer papa komt. Maar ik ben zo blij met deze bonding ervaring dat ik het allemaal van me af schud. De lift in, naar de vierde verdieping, het restaurant in. We worden naar een prachtige tafel gewezen en de serveerster is heel vriendelijk. De meiden kijken uit het raam en ik vertel over wat ze allemaal zien.
dan legt Sara haar wang tegen het raam en zucht: “dit is saaaaaai”.

Vanaf daar gaat het alleen maar bergafwaarts. Hanna geeft drie keer een vals signaal dat ze moet poepen, dus lopen we drie keer het hele eind en twee trappen af naar de toilet. Zonder succes. Bij de derde keer staan er als we terugkomen al twee prachtige etagères met lekker hapjes voor groot en klein. Voor de meiden staat er limonade en het is duidelijk dat Sara dit zelf heeft geprobeerd in te schenken want er ligt een grote roze plas op het tafelkleed. Hanna neemt een hapje van een broodje. “Blughh” en ze spuugt het hapje uit. “Vies” zegt ze terwijl ze het perfect vierkante broodje met chocopasta, dat haar ultieme korstloze brood-droom moet zijn, terug legt op de schaal. Sara zegt nogmaals dat het hier saai is, maar eet gelukkig wel een stuk taart. Ik probeer te praten over de vakantie, over school, over het eten, over Rotterdam, over prinsessen en tekenen. Maar niets helpt en alles is stom. Hanna besluit dat ze weg gaat en loopt richting de lift. Ik ren er achteraan en zet een huilende Hanna terug op haar stoel.

Ik weet ondertussen niet eens meer wat de term “bonding” betekend. Ik dep limonade met servetjes, zeg tegen Sara dat ze geen filmpje mag kijken op mijn telefoon ondanks dat het saai is en onderschep de vierde ontsnappingspoging van Hanna. Niemand eet meer. We zien er mooi uit, maar daar houdt het mee op. Ik twijfel of ik met de twee boze stiefzusters van assepoester uit eten ben. Hanna staat met haar schoenen op een witte bank en Sara zegt dat ze moet plassen.

De serveerster is nog steeds super aardig als ik de rekening vraag. Terwijl zij de bon print ren ik met Sara naar de trap en zeg dat onderaan de trap de wc is. Ik ren terug naar Hanna en reken af. Vervolgens ga ik met Hanna de trap af naar de toiletten om Sara op te halen. Ik krijg geen gehoor van Sara in de dames toiletten. Wel zet ik Hanna op een toilet voor een vierde poep-poging. Ik roep voorzichtig “Sara?” in de mannen toilet en maak een excuserend gebaar naar de man die omkijkt vanaf een pisbak. “ik kreeg mijn legging niet naar beneden…” hoor ik zachtjes vanuit het enige wc hokje. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Hanna in d’r blote kont de dames toilet uitlopen.

Drie prinsessen staan zwijgend in de lift van de Euromast en stappen zwijgend in de auto. “Heeft iedereen zijn gordel om?” vraag ik en herinner me vervolgens dat ik net zelf allebei de gordels heb vast gemaakt. We rijden door Rotterdam en ik kijk naar alle gebouwen die ik net heb aangewezen vanuit de Euromast. Ik rij langs ons oude huis en wil het aanwijzen, maar ik bedenk me en rijd er langs. “mag ik straks buiten spelen?” vraagt Sara en ik antwoord: “nee, je moet zo naar zwemles.”

Drie chagrijnige prinsessen komen thuis. Geen enkele prinses verteld over onze idyllische bonding van vandaag. Ik trek mijn kerstjurk uit en hijs mezelf weer in een spijkerbroek. Naast het bed ligt het inmiddels stoffige tijdschrift. Gefrustreerd smijt ik het in de oud papier bak.

Elke minuut telt

Het is nog steeds vakantie. En als je geen kinderen hebt is het heerlijk om met dat idee wakker te worden. Ik weet nog goed hoe het was. Je doet je ogen open, rekt je uit en kijkt op je telefoon. Je ziet 9.00 staan en denkt “ik draai me nog eens om”. Misschien ga je snel even plassen, je probeert je ogen zoveel mogelijk dicht te houden om de slaap-vibes te bewaren en kruipt snel weer terug onder je deken. De volgende tijd die je ziet staan op je telefoon is 12:30. En dan denk je terwijl je nog in je bed ligt na over wat je wilt ontbijten en welke kleren je aan gaat trekken. Je grootste dilemma is: ga ik eerst douchen of eerst eten. Maar dat is het dan ook. Heerlijk…. Zo was het ooit…

Twee kinderen later zien mijn ochtenden er iets anders uit. En dan laat ik de werkdagen even buiten beschouwing.

Ik heb vakantie en lig lekker in bed. Mijn deken voelt als een warme omhelzing en het matras ligt zo lekker dat ik mezelf één voel worden met het mee-verende materiaal. Ik droom van een strand en palmbomen terwijl ik met een rietje een drankje slurp uit een met fruit versierd glas. In de verte komt een ober aanlopen met mijn volgende drankje. De golven slaan op het strand en het zand straalt warmte af. Terwijl ik zonnebrand smeer (waaraan op magische wijze geen zand blijft plakken) hoor ik in de verte zeemeeuwen. Alles is perfect.

“mama…” hoor ik door de golven heen en ik zet mijn drankje neer. “mama!” hoor ik nog een keer, nu duidelijker. “mama, Ik ben wakker!!” het strand verdwijnt en ik open mijn ogen. Op twee centimeter van mijn gezicht zie ik twee paar blauwe ogen voor m’n neus zweven. Als ik mijn hoofd naar achter beweeg en m’n ogen zich eindelijk kunnen focussen blijkt het maar één paar blauwe ogen te zijn. De ogen van mijn jongste dochter.

“wakker, mama” zegt Hanna nog een keer. Gedesoriënteerd grijp ik naar mijn telefoon om te kijken hoe laat het is, 6.50 geeft mijn veel te felle beeldscherm aan. Ik leg de telefoon weer neer en kijk nogmaals naar Hanna. Die staat met grote ogen en een nog grote glimlach afwachtend te kijken.
Mijn oudste is nog niet wakker dus ik begin mijn eerste poging om langer in bed te kunnen blijven liggen.

Ik schuif een stukje naar het midden van het matras en hou met één arm de deken omhoog. “kom maar” zeg ik. “maar wel stil zijn, iedereen slaapt nog.” En om het extra kracht bij te zetten benoem ik “de héle wéreld slaapt nog”. Hanna kruipt naast me. Ze is nog lekker warm en we liggen strak tegen elkaar aan. Dit heerlijke moment duurt welgeteld heerlijke 3 seconden. Dan prikt ze met een vinger tegen mijn neus en zegt “tuuuut”. Ik zeg nogmaals dat de hele wereld nog slaapt en Hanna aait over mijn wang. “slaap lekker”, zegt ze, om daarna “wakker worden!!” te roepen en vervolgens de slappe lach te krijgen. Dit werkt niet.

Het geschater van Hanna is blijkbaar ook in de aangrenzende kamer te horen en het duurt niet lang of Sara staat ook aan het bed. “ik wil er ook bij” zegt ze stellig en ik doe weer met één arm de deken omhoog zodat ze naast Hanna kan aanschuiven. Maar nee, madam moet in het midden. Na haar al haar knieën en ellebogen tussen mijn ribben te hebben gevoeld heeft ze eindelijk haar plekje gevonden. En zo leggen we weer vijf heerlijke seconden vredig naast elkaar, voordat Sara zegt “ik wil naar beneden” en Hanna zegt “ik wil mee, ik wil spelen”.

In mijn hoofd vind nu een supersnelle rekensom plaats. Ik zal je de precieze details besparen, maar het komt er op neer dat ik alle kosten en baten bereken van een situatie waarin de twee meiden alleen beneden zijn en wij nog even boven in bed liggen. Heb ik de mooie wijnglazen opgeborgen? Slingert er ergens nog vingerverf of lijm rond? Hoeveel schade heb ik er voor over om nog even op mijn droomstrand te kunnen zijn? Als ik mentaal alle breekbare spullen heb kunnen lokaliseren zeg ik: “ga maar, mama en papa komen zo”.

Ik lig nog in bed. Beneden hoor ik gestommel, maar het klinkt niet alsof er iets kapot gaat, niets waardevols in ieder geval. Ik hoor de meiden lachen en daarna hoor ik Hanna even au roepen, maar daarna gelukkig weer lachen. Er zijn dus geen verwondingen waarvoor ik nu gelijk naar beneden moet komen.

“ik heb honger!!” klinkt het onderaan de trap. Ik maak weer een mentaal kostenplaatje. Vind ik het tien minuten extra bed-tijd waard om de meiden zelfstandig een kuipje smeerkaas leeg te laten lepelen en vervolgens hagelslag op een boter-loze boterham te laten storten? Prima, is mijn conclusie. “Pak zelf maar wat!” Fluister-roep ik vanuit bed. Ik heb vakantie, ik ruim het later wel op.

Als even later ook “dorst!” naar boven wordt geroepen probeer ik te bedenken hoe groot een plas melk van 1,5 liter is. Aangezien dit zeker weten het gevolg zal zijn van een poging om zelf drinken in te schenken. Heb ik de energie om met mijn slaperige hoofd 5 vierkante meter melk op te ruimen? Is dit het waard om nog langer voor in bed te blijven liggen? Nee.

Ik sla de deken van me af, ruk me los van mijn matras en zeg daarmee vaarwel tegen het strand en de palmbomen. Eenmaal beneden kan ik nog net Sara onderscheppen die het volle pak melk gevaarlijk schuin houdt. Het kuipje smeerkaas is voor de verandering niet leeggegeten, maar ligt wel op zijn kant op het aanrecht. Op een bordje ligt een boterham met hagelslag, bij nadere inspectie blijkt er smeerkaas onder te zitten als plakmiddel. Dit was mijn extra bed-tijd wel waard.

Ik zet de meiden aan tafel en geef ze een boterham met iets minder avontuurlijk beleg en een glas melk. Zelf pak ik een glas sap. In een mooi wijnglas en op de rand duw ik een aardbei. Tropischer dan dit zal het vandaag niet worden.

Nieuw ronde, nieuwe kansen.

Het is vakantie! En wij hebben het geluk dat we in een straat wonen met heel veel kinderen, dus er is altijd wel iemand om mee samen te spelen. Het is een levendige buurt en iedereen mag bij elkaar in de tuin komen. Dus als het lekker weer is hebben de kids alle trampolines, zandbakken, steppen, skates, schommels en voetballen van de hele straat tot hun beschikking. Soms is er even ruzie om iets, maar meestal gaat alles vredig en is er niet veel gedoe wanneer ze buiten spelen.

Het échte gedoe begint pas als het regent. Zoals vandaag.

Ik wordt wakker en hoor gelijk dat er regen op mijn burgerlijke veluxramen valt. “Oh neeeee….”. Ik kijk snel hoe laat het is. Het is 7:15. Ook hoor ik dat Sara al bij Hanna op de kamer is en dat ze samen aan het ravotten zijn. Nog steeds passen ze samen in het ledikant van Hanna en ze kunnen zich er rustig een uur in vermaken. Maar daar hebben vandaag we geen tijd voor, want het regent, dus ‘De veiling klok is gaan lopen’. En je denkt vast “huh? Wat heeft een veilingklok hiermee te maken?”.

Ik zal het uitleggen:

Bij een veiling, bijvoorbeeld een bloemenveiling, wil je als de klok loopt zo laat mogelijk drukken om de prijs zo laag mogelijk te krijgen, maar je moet wel snel genoeg drukken om als eerste te zijn. Dus speel je samen een zenuwslopend spelletje waarin je zo lang mogelijk wacht en tegelijk de ander voor wilt zijn.

Op regenachtige dagen willen kinderen binnen spelen. Dus ik zie voor me dat alle ouders in de wijk op regenachtige ochtenden, zenuwachtig kijkend op de klok, proberen in te schatten wat een schappelijke tijd is om je kind de deur uit te gooien om ergens anders te gaan spelen. In de hoop dat er niet een ouder is die één minuut eerder zijn kind uitzwaait bij de voordeur en roept: “kijk maar of ze thuis zijn, ok? Lekker spelen he!”. Want als je te laat bent dan heb je nog vóór 10.00 uur een huis vol kinderen en een woonkamer vol glitters, snippers, lego, poppen, stiften en klei.

Dus terwijl ik Sara aankleed kijk ik op de klok, 7:45. Terwijl Sara een boterham eet kijk ik op de klok, 8:15. Ze mag nog wel even tv kijken, 9.00. In mijn hoofd maak ik de afweging en discussieer ik met mezelf: “normaal zou ze al dertig minuten op school zitten, dus dit wel een nette tijd toch?” “maar het is vakantie, het is te vroeg”. “niemand met kinderen slaapt uit, dus ze zullen wel wakker zijn” “maar misschien moet ik wachten tot half tien.”

Ik besluit nog een kwartier te wachten en schil een appel voor Sara terwijl ik op de klok kijk. Ik kan ook niet té lang wachten met haar richting een vriendinnetje te sturen, want dan staan ze al hier aan de deur en dan zit ik met het hele circus hier. Dus om stipt 9.25 stuitert Sara de deur uit, door de regen naar een paar huizen verderop. Ik hoor de voordeur open gaan en gelijk daarna hoor ik een meisje roepen: “jaaaaa we gaan knutselen!!”. Vanaf een andere kant zie ik nog twee buurmeisjes aan komen rennen, ze dragen regenjasjes en laarzen. Ze verdwijnen allemaal in hetzelfde huis.

Rond 12:00 komt sara terug, met een knutselwerk overladen met glitters, snippers en stickers. Ik kan me alleen maar voorstellen hoe het huis eruit moet zien waar dit kunstwerk tot stand is gekomen.

Wanneer ik later die middag de vuilnisbak op de stoep zet kom ik de buurman van een paar huizen verderop tegen. Hoi. Haay. “Ook lekker vakantie?” vraag ik. “jazeker” antwoord de buurman terwijl hij zuchtend wat glitters van zijn shirt klopt. Als hij zich omdraait zie ik een sticker op zijn broek zitten.

Ik denk zomaar dat de veilingklok morgenochtend wat vroeger begint te lopen.

Vakantie in België 2019

18 augustus:

Naar een kasteeltje geweest. Sara heeft een Speurtocht gedaan door de kamers, op zoek naar het kistje dat de juwelendief verstopt had. Top, mama had alle antwoorden goed.

Naast het kasteel werd een feestje voorbereid. Een groepje mensen staat aan de weg te wachten. Er komt straks een koets aan, bestuurd door een man die vandaag 90 is geworden. Zo zegt de man van het kasteel. We besluiten erop te wachten. Arno en Hanna kijken even in het kasteel winkeltje en Sara en ik gaan bij de weg op een bankje zitten naast een mevrouw. We delen leuke anekdotes over Fredricus (?), die nog zo kwiek is voor iemand van 90. De vrouw vindt het leuk dat we helemaal uit Nederland zijn gekomen voor hem. Vind ik ook.

De koets komt aan en Hanna brult “paaaaaard!!” en zet een sprintje in achter de koets aan door de feestmeute heen. Wanneer de koets blijft staan brult Hanna nog een keer liefkozend “paaaaaard!!” tegen het verbaasde dier en zwaait ernaar. Sara aait het beest wel even over zijn neus en dan gaan we weer. Lichtelijk verbaasd nagekeken door de vrouw met wie ik herinneringen over Fredricus (?) heb gedeeld.

Daarna rijden we weg en volgen een bordje waar “aardbeien” op staat. We rijden voor ons gevoel 200 jaar terug in de tijd over een landweggetje. Een belletje verraad ons wanneer we het terrein van een boerderij oprijden. Een vrouwtje komt op ons afgelopen en haar man volgt. We kopen de duurste aardbeien en kersen ooit. Maar de man en vrouw hebben klaarblijkelijk al 200 jaar niemand gesproken, dus 40 minuten later rijden we weer weg, uitgezwaaid door de mensen die ons in deze korte tijd verteld hebben over al hun kleinkinderen, kinderen en geiten, kaas en een verhaal over struisvogels. Arno en ik vonden de aardbeien gelijk hun geld waard.

21 augustus:

Boodschappen doen op vakantie. Het is een aparte tak van sport.
Arno en ik kijken allebei op de juiste momenten streng naar sara als ze weer met puppy-ogen vraagt of ze asje asje asje blieieieft deze koekjes in de kar mag doen. Ze houdt een pak Woezel en Pip koekjes omhoog en we wijzen dit verzoek af, net als de Mega Mindy smeerkaas en brandweerman Sam salami.
Behendig keilen we achter sara haar rug om allerlei “grote mensen” koekjes en kaas en worst in de kar.
Voor onszelf zijn we een stuk minder streng. Alles waar we trek in hebben nadat de kids op bed liggen grissen we mee. Zoutjes, chips, koekjes, wijn, kaasjes, droge worst.

Alles bij elkaar zijn we aan kakofonie van krakende chipsverpakkingen, “nee. leg maar terug”, Hanna die niet kan praten maar wel een hele sterke mening heeft en luid brabbelend en wijzend in de kar zit en ik “arno! waar ben jij? Ik ben twee paden verder rosé aan het uitzoeken!”.

Met een overvolle kar komen we bij de kassa, waar het best confronterend is als we de buit uitstallen op de lopende band. Ik besluit dat als de kassiere vragend gaat kijken naar ons, dat ik dan verontschuldigend “feestje” zeg en mijn schouders ophaal. Maar de kassiere geeft natuurlijk geen fuck en noemt als alles is gescanned, in een zacht Belgisch accent, een monsterlijk groot bedrag op. Nee dankje, we hoeven geen ticketje (bon in het Belgisch) als bewijs…

In de auto horen we het nummer ‘De fanfare van honger en dorst’. Ik stoot arno en aan en zeg: “dat zijn wij”.

24 augustus:

Gezellig met zn drietjes op vakantie. Nu hoor ik jullie denken: “drie? Jullie zijn toch met zn vieren?” ja, dat dachten arno en ik ook. Maar sinds we op de camping zijn heeft ons contact met sara meer iets weg van vogel spotten.

In de ochtend wordt ons vogeltje wakker en kruipt snel haar nest uit, in de hoop dat ze nog voordat wij het door hebben al op de fiets kan springen om als een soort van adelaar de camping over te zweven.
Gelukkig kunnen arno en ik haar nog net op tijd terug lokken met een stukje brood zodat ze haar lange vlucht kan beginnen.

De eerste stop op haar vlucht is het knutselen in het clubhuis. Om daarna met de zwerm andere jonge vogeltjes door te vliegen en neer te strijken in de speeltuin.
Rond twaalf uur spotten we sara weer eventjes, met haar veren door de war en vol met zand propt ze snel een broodje naar binnen om vervolgens weer haastig weg te vliegen.
We vangen in de middag weer even een glimps op van ons zeldzame vogeltje als ze met de animatie langs komt, op weg om op het veld waterflessen om te gooien met een bal. Schichtig fladdert ze voorbij onze plek, in de hoop dat we haar niet terugfluiten om iets buiten de camping te gaan doen.

Met avond eten zitten arno en ik heel stil om sara niet weg te jagen. En mogen we een half uur genieten van haar gekwetter en gekwebbel.
Maar door oergevoel aangedreven weet sara dat de kinderdisco gaat beginnen en schiet ze er weer vandoor. Om 19.30 horen we sara haar gegiebel ergens van achter de bomen. En na de kinderdisco moeten we met een vangnetje achter ons vogeltje aan. Sara fladdert nog even wild in het rond, maar 2 minuten slaapt ze.

26 augustus

De vakantie is heerlijk. We doen een hele boel niets en af en toe iets. We eten veel en zeggen daarna dat we de rest van de dag niet hoeven te eten om vervolgens vijf minuten later een zak chips open te trekken. We fietsen hele einden en zitten lui op het strand. En 85% van de tijd vind ik onze kids echt de leukste kids die er zijn. En het volgende stukje gaat over die andere 15%.

Ik schets even een korte situatie: sara heeft een wiebeltand. Nu kan ze niets eten. He-le-maal niets. Want dan wiebelt haar tand, duh… Dus met ontbijt heeft ze één hap van haar croissantje genomen en geconstateerd dat dit zo hartverscheurend veel pijn doet dat ze niet verder kan eten. Top, maar je krijgt niets anders he! Niet zeuren dat je honger hebt straks!
Ok, dus we stappen op de fiets en fietsen de camping af, waar arno en ik de eerste kreun horen. We kijken elkaar aan en alsof we daarmee een startsein hebben gegeven begint het. “Ik kan niet meer fietsen… Ik heb zooooo’n honger. Ik ben er slap van, ik kan niet meer trappen…”. Nu kreunen arno en ik een beetje.
En als je dan, na sara 30 minuten lang aangemoedingd te hebben als een ware cheerleader, stopt en sara knaagt zonder moeite een bifi worstje weg met haar wiebeltand dan moet je toch een beetje zuchten.

Situatie twee: als hanna niet wil lopen en helemaal slap aan mijn arm/hand hangt en je voor een dillema staat: vasthouden en meesleuren waardoor iedereen denkt “wat een gemene moeder is dat” of loslaten en dan valt ze op de grond en huilt ze diep teleurgesteld dat mama haar heeft laten vallen en dan denkt iedereen “wat een gemene moeder is dat” of je drappeert haar zachtjes als een vaatdoek op de grond en dan blijft ze bewegingloos en levenloos liggen in die houding, ik loop dan verder en roep “doei hanna daááág!” en iedereen kijkt en denkt “wat een gemene moeder is dat”.

Verder hebben we natuurlijk de gewone ik-mag-iets-niet huilmomenten, de ik-wil-iets-niet huilbuien en de waarom-moet-ik-douchen-ik-heb- maar-15kg-zand-in-mijn-haar-en-bilspleet drama’s.

Maar wat ik bedoel te zeggen is dat ik hele leuke kinderen heb (wanneer ze de hort op zijn, zelf lopen, geen honger hebben, alles mogen en vooral wanneer ze slapen).

28 augustus:

Het zit er bijna op. Aan alle leuke dingen komt een einde en zo ook aan deze vakantie. We hebben de dagen optimaal benut en ook dagen bewust onbenut. Het onderste is uit de kan gehaald.En dat is te zien aan onze stacaravan.

Er ligt zoveel zand in onze caravan dat er net twee belgen hun handoek neerlegde en een parasol opzette in de veronderstelling dat hier het strand was.
Ook hebben we nog een verontrustende hoeveelheid eten en snacks voor het resterende aantal dagen. We zouden eventueel kunnen overwinteren hier en de volgende zomer kunnen halen met het aanwezige rantsoen.
Het speelgoed, dat we op de heenweg goed gesorteerd en zo compact mogelijk hadden ingepakt, is in zijn totaliteit ontploft. Overal liggen plastic dieren, schepjes en emmers (incl zand natuurlijk), stiften, papier, stoepkrijt op de vloer in de wc (Sara lacht hard om dr eigen grap: “poepkrijt”).
Daarnaast zijn arno en ik ook redelijk overvloedig geweest met onze kledingwissels. Dus liggen overal delen van outfits die wel geschikt waren voor 25°C maar natuurlijk niet voor 27°C. Dus dan trek je een ander shirt aan, of kortere broek. En wanneer het s avonds afkoelt trek je weer een wat langere broek aan, maar die broek van de ochtend kan je niet vinden want die ligt onder het shirt dat je aan had toen het 26°C was, dus pak je maar een andere broek.
En gaan we eigenlijk nog die 10 keurig bewaarde statiegeldflessen inleveren? Netjes de lege wijnflessen in de glasbak doen? Het was een goed voornemen, maar al twee weken lang zeggen we telkens als we langs een glasbak rijden of de supermarkt in lopen “oja, we hadden flessen moeten meenemen”.

Gelukkig gedijen onze kinderen goed in deze chaos, wijzelf eigenlijk ook wel. Het is tenslotte vakantie. Maar ik zie wel op tegen het moment dat we deze nederzetting moeten inpakken en weer passend in de auto moeten krijgen. En ik ben niet zo’n moeder die de vuile was vouwt om het weer netjes mee terug te nemen. Ik kijk geen Marie Kondo in mijn vrije tijd, dus ik maak geen makkelijk hanteerbare bundeltjes van mijn handdoeken. Wij hebben gewoon een berg was die we hopelijk in een tas kunnen proppen zonder dat die openbarst.
Gelukkig komen bij het dichtritsen van de koffers mijn nieuw verworven vakantie-kilo’s goed van pas.

Vakantie in Frankrijk 2018

dag 3:
736 treden met Hanna in de rugtas op mijn rug door een grot. Grootste gedeelte van de tijd maakt ze scheetgeluidjes met haar mond, bugelspeler to be. Klinkt lekker door tussen de druipstenen. Sara besluit dat het niet eng genoeg is om gewoon te lopen van de smalle trappetjes boven enorme diepten en vindt het een goed idee om te hinkelen van de treden. Leek ons niet zo’n goed plan, ook dat weerklonk goed tussen de stalagmieten en stalactieten. Super trots toen we allemaal levend en wel weer boven waren.

Op de weg terug naar de camping besluit de tomtom dat we niet over de tolwegen mogen. Dus rijden we 90 km wiebelig door de bergen. De tomtom heeft ook nog eens een Splaakgeblek en zegt dingen als “nog 2 km op deze weg do-rijken”. Maar dat mag de pret niet drukken, sara zegt relativerend: “dit is Frankrijk”. En dat is zo.

Wel super mooi uitzicht op heel veel nette rijtjes wijn to be en heel veel paarse velden luchtverfrisser to be. En mooie idyllische Franse dorpjes waardoor je denkt “ik wil hier wonen” maar je tegelijkertijd doen denken “waarom wonen mensen hier?”.

Tot zover onze 3e vakantiedag.

Dag 5:
De dag dat we een uur reden voor een glas cola. Wat natuurlijk niet de bedoeling was, want eigenlijk gingen we naar een super leuk klauterbos voor sara. Maar die ging pas om 13.00 open en aangezien het 12.30 was hadden we nog een half uur te gaan. Dus we reden door, naar een leuk plekje aan het water, bestelden wat te drinken. Sara lekker makend dat we zo écht gingen klimmen.

We reden weer terug en zagen de kindjes al klauteren tussen de bomen. Enthousiast liepen we het terrein op waar we verwelkomd werden met: “sorry, vandaag zijn we dicht voor het algemene publiek er zijn vandaag alleen schoolklassen. ” ….

Allemaal even sip gingen we weer in de auto richting de camping: “ik wil nóóit meer klimmen!” en “we gaan naar huis!” en “ik heb honger!”

Dus kochten we gefrustreerd de supermarkt leeg. Mikte alle Franse kaasjes, worst, flessen rosé, garnalen, stokbroden en olijven in ons karretje. En gooide om de dag te redden ook een opblaasbadje erbij.

Nu spetteren de meiden in het badje en eten wij ons Franse troostvoer op. Ik zucht terwijl ik al krabbelend aan één van mijn 100 muggenbulten een slokje rosé neem. “Mooi hier he”.

Dag 7:
Gister avond uit eten geweest op een super Frans tijdstip, mét kids.
We gingen pas om 19.30 eten na een hele luie dag op de camping. Om 21.15 begonnen we aan het toetje, sara deelde zo lief met Hanna dat menig ander in het restaurant een wiplash kreeg van het omkijken en “ahwww” zeggen. Arno en ik proosten met ons biertje/roseetje.

Bij thuiskomst lees ik nog een bedtijd verhaaltje voor van Pier en Moffel met als titel “poepkrika”. Een verhaaltje over poep en pieshumor. Toen de groenteboer geen rode poeprika had werd er gevraagd of hij dan pieslook had. Toen had ik mijn maximum poep/plas/pies/kak-zeggen-zonder-te-lachen bereikt en schoot ik genadeloos in de lach. Met ugly-cry and all. Het kwam niet meer goed. Duurde lang voordat sara sliep… Raar…

Vandaag naar de markt geweest, kwamen erachter dat sara net zo’n ekster is als ik ben. Ze loopt op alles af wat glimt. Ik zeg dan heel duidelijk “nee, dat gaan we niet kopen” en terwijl Saar afdruipt kijk ik snel vanuit mijn ooghoek of ik het écht niet wil kopen, want het glimt zo mooi weetje…

Oja, het staat 8-7. Niets met het WK te maken, maar we spelen elke avond mölkky. Een Spelletje met kegels omgooien en ik sta voor.

Dag 9:
Gisterochtend heeft een hond de poep van sara opgegeten. Ik snap het als je niet verder leest. Maar vraag je je toch af hoe dat zo tot stand kwam, zo:

We besloten te ontbijten op het strandje aan de rivier. Sara was lekker aan het spelen, maar liep opeens met d’r hand tegen d’r kont aangedrukt het water uit naar ons toe. Wij maakten in 2 seconden de beslissing dat het handiger was om haar richtig de bosjes te sturen dan naar een wc op de camping te rennen. Dus naar de bosjes wijzend coachte we sara richting een beschut stukje, zo’n tien meter bij ons zitplekje vandaan.

Maar in plaats van dat ze achter de bosjes gaat zitten, of in de bosjes. Besluit ze voor de bosjes te blijven, half staand met dr reet naar ons toe gekeerd, in het zicht. Arno en ik keken beschaamd weg. Maar de daad was gedaan en opgelucht ging sara weer verder met spelen.

Nog geen 5 minuten later komt er een man met een klein keffertje aangelopen. Met een boog maar toch semi-rechtstreeks loopt het beestje op de kak van sara af. Ik zeg nog “die hond vraagt zich vast af wie daar gekakt heeft”. Nog voordat ik mijn zin af heb zie ik die hond zijn bek open doen… Nou, ik kan je vertellen, ik had bijna mijn ontbijt voor de tweede keer in mijn mond.

Arno hield zich daarentegen goed bij elkaar en zei terloops tegen het baasje van de hond “hij eet iets op hoor”. Maar het baasje reageerde zo nonchalant langzaam dat die hond zijn “eten” voor die dag al op had.

Dag 11:
Zo, gister een flinke steile klim naar beneden om bij een waterval te kijken. Hanna in de rugtas bij Arno en sara als een uitgelaten hond zelf de berg af stieren. Maar het was het waard, het was super mooi. En het water super helder en koud. We zijn alle 4 weer boven gekomen, niemand is in het ravijn gevallen. Dat zou de vakantie wel verpest hebben…

Daarna nog eventjes naar valance geweest waar ik wat mooie oude gevels op de foto heb gezet.

Maar mijn echte ultime guilty pleasure van deze vakantie in Frankrijk is toch wel (náást elke dag rosé drinken) het gangpad met de ingeblikte maaltijden in de super u/carrefour/intermarche.

Heerlijk!! Elke keer als we boodschappen doen sta ik mijzelf 20 minuten te vergapen aan alle complete maaltijden in blik.
Ten eerste: eten uit blik is awesome en underrated.
Ten tweede: alle franse klassieke maaltijden zijn super lekker.
Conclusie: ik probeer ze allemaal! Van coq au vin tot cassoulet en boeuf bourguignon. Allemaal uit blik! Whoop whoop. Vandaag heb ik potee auvergnate gekocht. Nog 20 soorten blikken te gaan…

Dag 12:
Dus, gister ben ik met sara naar het klimpark geweest. Sara werd in een stoer tuigje gehesen en nog voor ze 1 cm van de vloer was geweest had ik al 200 foto’s gemaakt.

Na een hele goede uitleg en 2x oefenen mocht ze beginnen. Opperste concentratie, behendig en zonder angst heeft ze het eerste parcours 2x en het tweede parcours 1x gedaan. Daarna mochten we zonder tuigje in de boomhutten spelen. Verschillende boomhutten die doormiddel van een gangenstelsel van netten aan elkaar verbonden waren en veel glijbanen. Vrolijk klom ik mee. Later pas besef ik dat ik een jurkje aan had dus dat de klim-wachter die ons vanaf beneden in de gaten hield een appart uitzicht had vanaf beneden… Al met al super trots op sara

In de avond gingen de kids super makkelijk slapen. Wat fijn is. Wij spelen scrabble en ik giebel omdat ik het woord piemel kan maken met de letters op mijn plankje. Maar Arno verpest het voor me en legt een net woord neer waar ik piemel wilde neerleggen.

Als we later op de avond naar binnen gaan omdat het buiten te donker is stap ik in de tent op een rammelaar en Arno op een krakend pakje billendoekjes. Het rammelen en kraken klinkt in deze stilte als een apocalyps, maar gelukkig blijven de meiden slapen.

Vandaag een luie dag. Sara en ik zijn samen naar een vlindertuin geweest. Was mooi maar sara heeft van schrik een vlinder neergemept met d’r boekje (waarvan 80% van de omzet gaat naar het redden van bedreigde vlindersoorten).

Nu eten we frikandel omdat deze nieuw zijn op de menukaart van de camping. Ik voel me hier thuis.

Dag 13:
Laatste dag op vakantie. Dus we doen alles voor de laatste keer. Zwemmen in de rivier, middagdutje, rosee drinken, kano’s zien omslaan.

Laatste keer uit eten, maar voor de eerste keer uit eten bij het campingrestaurant. Ik vroeg spareribs, meneer vroeg hoe ik ze gebakken wilde hebben… Nou… Doorbakken, aangezien het spareribs zijn. Dus ik ben benieuwd haha.

Sara danst (een stukje verder op) a-ritmisch dr ledematen uit dr lijf bij de kinderdisco. Het muzikale gevoel spat er niet echt vanaf, maar het enthousiasme wel. En dat is ook wat waard. Hanna klapt 1x in dr handjes en kijk me aan met een blik van “deal with it, dit is alles dat ik kan”.

Vanavond nog 1 kans om de eindstand van ons mölkky kampioenschap te winnen. De stand is 14-13 voor Arno…

Maar eerst even halve finale kijken.

Dag Frankrijk, dag tent, dag rivier. Dag dode vlinder, dag kutmuggen, dag wiebelweggetjes. We gaan jullie missen…

Dag 14:
Thuis! Het was een lange rit. 170 km/h door Frankrijk crossen en vieze zoute maaltijden eten bij wegrestaurants omdat…. Wat moet je anders doen?

Heel veel “ik zie, ik zie wat jij niet ziet. En het is….” en vaak was het groen, terwijl we tussen groene bomen/bergen/weilanden/maisvelden/bosjes doorreden. Voor het gemak.

Ook “wie is het” gedaan, de reiseditie. Is hetzelfde alleen praktisch voor de auto.
Sara helemaal in een deuk om dr eigen grap: “heeft jouw poppetje een dinosaurus op zijn hoofd? Hahaha”
ik: “nee.”
sara: “ohw dan doe ik nu alle poppetjes met dinosaurussen op hun hoofd naar beneden hahaha”.
zo duurt een spelletje wel lang.

De laatste 30km leek het even alsof we toch nog een hotelletje moesten pakken om morgen het laatste stuk naar huis te rijden. Simpelweg omdat de meiden écht écht écht geen zin meer hadden en bijna de auto uit barstten. But we made it!

Thuis haalt sara al haar vertrouwde speelgoed uit alle bakken en kasten en Hanna doet mee. Arno vliegt nog even langs de winkel voor babymelk en komt terug met een stukje Frankrijk. Deze zonnetjes staan nu mooi op tafel, de vakantie gaat nog even thuis verder.