dag 3:
736 treden met Hanna in de rugtas op mijn rug door een grot. Grootste gedeelte van de tijd maakt ze scheetgeluidjes met haar mond, bugelspeler to be. Klinkt lekker door tussen de druipstenen. Sara besluit dat het niet eng genoeg is om gewoon te lopen van de smalle trappetjes boven enorme diepten en vindt het een goed idee om te hinkelen van de treden. Leek ons niet zo’n goed plan, ook dat weerklonk goed tussen de stalagmieten en stalactieten. Super trots toen we allemaal levend en wel weer boven waren. 

Op de weg terug naar de camping besluit de tomtom dat we niet over de tolwegen mogen. Dus rijden we 90 km wiebelig door de bergen. De tomtom heeft ook nog eens een Splaakgeblek en zegt dingen als “nog 2 km op deze weg do-rijken”. Maar dat mag de pret niet drukken, sara zegt relativerend: “dit is Frankrijk”. En dat is zo.

Wel super mooi uitzicht op heel veel nette rijtjes wijn to be en heel veel paarse velden luchtverfrisser to be. En mooie idyllische Franse dorpjes waardoor je denkt “ik wil hier wonen” maar je tegelijkertijd doen denken “waarom wonen mensen hier?”. 

Tot zover onze 3e vakantiedag.

Dag 5:
De dag dat we een uur reden voor een glas cola. Wat natuurlijk niet de bedoeling was, want eigenlijk gingen we naar een super leuk klauterbos voor sara. Maar die ging pas om 13.00 open en aangezien het 12.30 was hadden we nog een half uur te gaan. Dus we reden door, naar een leuk plekje aan het water, bestelden wat te drinken. Sara lekker makend dat we zo écht gingen klimmen.

We reden weer terug en zagen de kindjes al klauteren tussen de bomen. Enthousiast liepen we het terrein op waar we verwelkomd werden met: “sorry, vandaag zijn we dicht voor het algemene publiek er zijn vandaag alleen schoolklassen. ” ….

Allemaal even sip gingen we weer in de auto richting de camping: “ik wil nóóit meer klimmen!” en “we gaan naar huis!” en “ik heb honger!” 

Dus kochten we gefrustreerd de supermarkt leeg. Mikte alle Franse kaasjes, worst, flessen rosé, garnalen, stokbroden en olijven in ons karretje. En gooide om de dag te redden ook een opblaasbadje erbij. 

Nu spetteren de meiden in het badje en eten wij ons Franse troostvoer op. Ik zucht terwijl ik al krabbelend aan één van mijn 100 muggenbulten een slokje rosé neem. “Mooi hier he”.

Dag 7:
Gister avond uit eten geweest op een super Frans tijdstip, mét kids. 
We gingen pas om 19.30 eten na een hele luie dag op de camping. Om 21.15 begonnen we aan het toetje, sara deelde zo lief met Hanna dat menig ander in het restaurant een wiplash kreeg van het omkijken en “ahwww” zeggen. Arno en ik proosten met ons biertje/roseetje. 

Bij thuiskomst lees ik nog een bedtijd verhaaltje voor van Pier en Moffel met als titel “poepkrika”. Een verhaaltje over poep en pieshumor. Toen de groenteboer geen rode poeprika had werd er gevraagd of hij dan pieslook had. Toen had ik mijn maximum poep/plas/pies/kak-zeggen-zonder-te-lachen bereikt en schoot ik genadeloos in de lach. Met ugly-cry and all. Het kwam niet meer goed. Duurde lang voordat sara sliep… Raar… 

Vandaag naar de markt geweest, kwamen erachter dat sara net zo’n ekster is als ik ben. Ze loopt op alles af wat glimt. Ik zeg dan heel duidelijk “nee, dat gaan we niet kopen” en terwijl Saar afdruipt kijk ik snel vanuit mijn ooghoek of ik het écht niet wil kopen, want het glimt zo mooi weetje…

Oja, het staat 8-7. Niets met het WK te maken, maar we spelen elke avond mölkky. Een Spelletje met kegels omgooien en ik sta voor.

Dag 9:
Gisterochtend heeft een hond de poep van sara opgegeten. Ik snap het als je niet verder leest. Maar vraag je je toch af hoe dat zo tot stand kwam, zo:

We besloten te ontbijten op het strandje aan de rivier. Sara was lekker aan het spelen, maar liep opeens met d’r hand tegen d’r kont aangedrukt het water uit naar ons toe. Wij maakten in 2 seconden de beslissing dat het handiger was om haar richtig de bosjes te sturen dan naar een wc op de camping te rennen. Dus naar de bosjes wijzend coachte we sara richting een beschut stukje, zo’n tien meter bij ons zitplekje vandaan.

Maar in plaats van dat ze achter de bosjes gaat zitten, of in de bosjes. Besluit ze voor de bosjes te blijven, half staand met dr reet naar ons toe gekeerd, in het zicht. Arno en ik keken beschaamd weg. Maar de daad was gedaan en opgelucht ging sara weer verder met spelen.

Nog geen 5 minuten later komt er een man met een klein keffertje aangelopen. Met een boog maar toch semi-rechtstreeks loopt het beestje op de kak van sara af. Ik zeg nog “die hond vraagt zich vast af wie daar gekakt heeft”. Nog voordat ik mijn zin af heb zie ik die hond zijn bek open doen… Nou, ik kan je vertellen, ik had bijna mijn ontbijt voor de tweede keer in mijn mond. 

Arno hield zich daarentegen goed bij elkaar en zei terloops tegen het baasje van de hond “hij eet iets op hoor”. Maar het baasje reageerde zo nonchalant langzaam dat die hond zijn “eten” voor die dag al op had.

Dag 11:
Zo, gister een flinke steile klim naar beneden om bij een waterval te kijken. Hanna in de rugtas bij Arno en sara als een uitgelaten hond zelf de berg af stieren. Maar het was het waard, het was super mooi. En het water super helder en koud. We zijn alle 4 weer boven gekomen, niemand is in het ravijn gevallen. Dat zou de vakantie wel verpest hebben…

Daarna nog eventjes naar valance geweest waar ik wat mooie oude gevels op de foto heb gezet. 

Maar mijn echte ultime guilty pleasure van deze vakantie in Frankrijk is toch wel (náást elke dag rosé drinken) het gangpad met de ingeblikte maaltijden in de super u/carrefour/intermarche. 

Heerlijk!! Elke keer als we boodschappen doen sta ik mijzelf 20 minuten te vergapen aan alle complete maaltijden in blik. 
Ten eerste: eten uit blik is awesome en underrated. 
Ten tweede: alle franse klassieke maaltijden zijn super lekker.
Conclusie: ik probeer ze allemaal! Van coq au vin tot cassoulet en boeuf bourguignon. Allemaal uit blik! Whoop whoop. Vandaag heb ik potee auvergnate gekocht. Nog 20 soorten blikken te gaan…

Dag 12:
Dus, gister ben ik met sara naar het klimpark geweest. Sara werd in een stoer tuigje gehesen en nog voor ze 1 cm van de vloer was geweest had ik al 200 foto’s gemaakt. 

Na een hele goede uitleg en 2x oefenen mocht ze beginnen. Opperste concentratie, behendig en zonder angst heeft ze het eerste parcours 2x en het tweede parcours 1x gedaan. Daarna mochten we zonder tuigje in de boomhutten spelen. Verschillende boomhutten die doormiddel van een gangenstelsel van netten aan elkaar verbonden waren en veel glijbanen. Vrolijk klom ik mee. Later pas besef ik dat ik een jurkje aan had dus dat de klim-wachter die ons vanaf beneden in de gaten hield een appart uitzicht had vanaf beneden… Al met al super trots op sara 

In de avond gingen de kids super makkelijk slapen. Wat fijn is. Wij spelen scrabble en ik giebel omdat ik het woord piemel kan maken met de letters op mijn plankje. Maar Arno verpest het voor me en legt een net woord neer waar ik piemel wilde neerleggen. 

Als we later op de avond naar binnen gaan omdat het buiten te donker is stap ik in de tent op een rammelaar en Arno op een krakend pakje billendoekjes. Het rammelen en kraken klinkt in deze stilte als een apocalyps, maar gelukkig blijven de meiden slapen. 

Vandaag een luie dag. Sara en ik zijn samen naar een vlindertuin geweest. Was mooi maar sara heeft van schrik een vlinder neergemept met d’r boekje (waarvan 80% van de omzet gaat naar het redden van bedreigde vlindersoorten). 

Nu eten we frikandel omdat deze nieuw zijn op de menukaart van de camping. Ik voel me hier thuis.

Dag 13:
Laatste dag op vakantie. Dus we doen alles voor de laatste keer. Zwemmen in de rivier, middagdutje, rosee drinken, kano’s zien omslaan. 

Laatste keer uit eten, maar voor de eerste keer uit eten bij het campingrestaurant. Ik vroeg spareribs, meneer vroeg hoe ik ze gebakken wilde hebben… Nou… Doorbakken, aangezien het spareribs zijn. Dus ik ben benieuwd haha. 

Sara danst (een stukje verder op) a-ritmisch dr ledematen uit dr lijf bij de kinderdisco. Het muzikale gevoel spat er niet echt vanaf, maar het enthousiasme wel. En dat is ook wat waard. Hanna klapt 1x in dr handjes en kijk me aan met een blik van “deal with it, dit is alles dat ik kan”. 

Vanavond nog 1 kans om de eindstand van ons mölkky kampioenschap te winnen. De stand is 14-13 voor Arno… 

Maar eerst even halve finale kijken.

Dag Frankrijk, dag tent, dag rivier. Dag dode vlinder, dag kutmuggen, dag wiebelweggetjes. We gaan jullie missen…

Dag 14:
Thuis! Het was een lange rit. 170 km/h door Frankrijk crossen en vieze zoute maaltijden eten bij wegrestaurants omdat…. Wat moet je anders doen?

Heel veel “ik zie, ik zie wat jij niet ziet. En het is….” en vaak was het groen, terwijl we tussen groene bomen/bergen/weilanden/maisvelden/bosjes doorreden. Voor het gemak.

Ook “wie is het” gedaan, de reiseditie. Is hetzelfde alleen praktisch voor de auto. 
Sara helemaal in een deuk om dr eigen grap: “heeft jouw poppetje een dinosaurus op zijn hoofd? Hahaha” 
ik: “nee.”
sara: “ohw dan doe ik nu alle poppetjes met dinosaurussen op hun hoofd naar beneden hahaha”.
zo duurt een spelletje wel lang.

De laatste 30km leek het even alsof we toch nog een hotelletje moesten pakken om morgen het laatste stuk naar huis te rijden. Simpelweg omdat de meiden écht écht écht geen zin meer hadden en bijna de auto uit barstten. But we made it!

Thuis haalt sara al haar vertrouwde speelgoed uit alle bakken en kasten en Hanna doet mee. Arno vliegt nog even langs de winkel voor babymelk en komt terug met een stukje Frankrijk. Deze zonnetjes staan nu mooi op tafel, de vakantie gaat nog even thuis verder.