Tag: school

Hoogte- en dieptepunten

“welkom! Ga lekker zitten.” Zegt de juf hartelijk. Arno en ik stappen het klaslokaal binnen. We zijn hier nog nooit geweest en kijken om ons heen. De juf gebaart naar twee krukken. Of eigenlijk krukjes. Ze komen niet hoger dan mijn knie en voor arno dus ergens halverwege zijn scheenbeen.
We laten ons het hele eind naar beneden zakken en proberen een houding te vinden waarbij onze knieën niet naast onze oren zitten. De juf zelf gaat op haar bureaustoel zitten, die staat op de hoogste stand. Arno en ik kijken ongemakkelijk tegen haar op.

Dit is het startgesprek van het jaar. Sara zit in groep drie en heeft nu een aantal weken school gehad. Ze is bekomen van de schrik dat ze niet langer alleen mag knutselen of met de blokken mag bouwen. Ook is ze eraan gewent dat ze niet langer de oudste in de klas is, maar ze is wel trots dat ze op een iets hoger stoeltje mag zitten dan bij de kleuters. De desbetreffende stoeltjes zijn misschien maar vijf centimeter hoger dan het krukje waarop Arno en ik zitten, maar ze zien er toch erg comfortabel uit vergeleken de hurkzit waarin we nu opgevouwen zitten.

“Dus” zegt de juf “Hoe gaat het met Sara als ze thuis komt uit school?” Ik denk terug aan deze eerste paar weken. Het was allemaal maar vermoeiend voor Sara, al die nieuwe indrukken en die structuur. En zoals wellicht bekend is zorgt vermoeidheid er niet voor dat je kind rustiger wordt en alleen maar wil slapen. Eigenlijk meer het tegenovergestelde.

Sara moet hardop haar dag verwerken en dus vult ze elke stilte met oeverloos geklets waar geen touw aan vast te knopen is. Ook lijkt haar honger niet te stillen, bergen met aardappels schuift ze naar binnen alsof ze denkt dat we haar de komende weken geen eten zullen geven. Verder moeten alle letters die ze op school geleerd heeft uitgebeeld worden in een soort van vrije dansvorm waarbij de nodige drinkglazen van tafel worden geslagen. “dit is de aA@aaaAaaa@aaAA!!” Met haar armen en benen maakt Sara wilde bewegingen en ik vraag me af hoe ze de letter A op school leren schrijven. Dit is een A4 vullende letter.
Deze gedachte vatten Arno en ik samen door te zeggen: “ja goed, ze is er  goed moe van, maar ze vindt het wel heel leuk.”

Het is de juf opgevallen dat Sara soms niet al haar werkjes af heeft. Het lijkt erop dat ze eerst alle leuke dingen doet en daarna tijd tekort heeft voor de werkjes die ze minder leuk vindt en dus heeft uitgesteld tot het laatste moment. “Echt een kind van d’r moeder,” denk ik nog net niet hardop. Ik weet ook dat Sara dit doet, maar weet eigenlijk niet zo goed wat je van een kind van zes mag verwachten. Lachend vertel ik tegen de juf dat ik dit ook al had gemerkt, want thuis had ze een keer van de vijf rijtjes sommen bij de laatste twee rijen allemaal hetzelfde antwoord ingevuld. Ik gaf toen in eerste instantie nog een compliment omdat dat ze zo snel klaar was, tot ik naar de sommen keek. De juf lacht kort even mee, kijkt mij vervolgens streng aan en zegt: “En dán moet je doorpakken…” Ongemakkelijk verschuif ik een beetje op mijn kabouterkrukje en zeg: “ja… logisch…”

Natuurlijk heb ik al eens geprobeerd hierover een gesprekje over te voeren met Sara. Dat zag er dan ongeveer zo uit:
Sara: De juf is best streng, ik moest mijn leesopdrachtjes nog afmaken van haar.
Ik: Hoe komt het dat je die niet af had dan?
Sara: leesopdrachtjes zijn stom
Ik: Waarom doe je die dan niet als eerste?
Sara: Omdat ze stom zijn
Ik: Maar dan ben je er maar van af!
Sara: Mooie oorbellen heb jij.
ik: Dankje! Vandaag voor het eerst in! Leuk he!
Sara: ja!
ik: … maar we dwalen af…
Sara: …
Ik: Dus maak morgen de stomme werkjes maar als eerste, ok?
Sara: Wat eten we vanavond?
Ik: …

Verder krijgen we nog wat uitleg van de juf over de lesstof voor groep drie. Ik hoor termen als flitswoorden en redactiesommen voorbij komen. “Maar daar zal ik niet veel verder over uitweiden, want dit stond natuurlijk allemaal in de nieuwsbrief die ik laatst heb rondgestuurd!” zegt ze enthousiast. Waarop arno aanhaakt dat één van de linkjes naar een voorbeeldfilmpje niet opende. Hierna volgt er een onderonsje tussen Arno en de juf, waaruit ik opmaak dat meer ouders dit al hebben aangegeven en dat het probleem, als het goed is, nu verholpen moet zijn. Ik knik ja en “uhuh” terwijl ik intern paniekerig probeer te bedenken welke nieuwsbrief ik gemist heb.
Ik blader door de tweehonderd mentale tabbladen die ik open heb staan.
Nieuwe conona-maatregels, gymkleding niet vergeten mee te geven, verschillende werkafspraken, zet de GFT bak buiten, wat eten we vanavond, wat voor dienst heb ik morgen, wie haalt Hanna op, rugbytraining, wanneer is salaris-dag? Maar waar is die nieuwsbrief? WAAR is die nieuwsbrief?!
Ik geef het op en voeg weer in het gesprek door te zeggen: “Ja, zal je altijd zien he, als je met veel mensen tegelijk dezelfde link wil bezoeken…” Gelukkig was dit het goede antwoord, want de juf vermoedt ook dat het daaraan gelegen moet hebben. En excuus voor het ongemak. Geen probleem, hoor…

Als laatste vertelt ze nog dat ze ziet dat Sara het allemaal wel goed lijkt op de pikken, geen uitzonderlijke prestaties, maar ze is lekker bezig. Ze laat de kinderen ook niet alleen maar de hele dag aan hun tafeltje werken, ze zijn altijd vrij om de houding aan te nemen die ze willen. Ze mogen op de banken zitten, liggend op de grond lezen of op een skippybal wiebelen. Zolang ze maar een manier vinden om de werkjes af te maken. Ik verlang ondertussen ook naar een andere houding, mijn benen sterven af en ik zie Arno ook draaien op het krukje om zijn lange benen te kunnen strekken.

“Heel erg bedankt voor jullie komst, het was leuk om jullie te ontmoeten!” De juf staat soepel op van haar bureaustoel. Nu torent ze helemaal hoog boven ons uit. Met een lichte kreun staan arno en ik op vanuit de diepte en bedanken haar ook. Voorzichtig probeer ik zo normaal mogelijk naar de deur van het klaslokaal te lopen, ondanks dat mijn linker been slaapt. Sara maakt op de gang een bouwwerk met de blokken die ze zo erg mist nu ze geen kleuter meer is.

Als we weer buiten zijn en het gevoel in onze ledematen weer is teruggekeerd, kijk ik op mijn telefoon hoe laat het is. We zijn in totaal maar een kwartiertje binnen geweest. Ik geef Sara een dikke knuffel en zucht in haar nek “Ik ben zo trots dat je op een grote stoel mag zitten dit jaar!”

Back to school

“ja tuurlijk mag Sofie na school bij ons spelen!” hoor ik mezelf zeggen en gelijk kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Dit was niet wat ik mezelf had voorgenomen. Dit keer zou ik zeggen: “vandaag komt niet zo goed uit, maar Sara mag wel bij jullie spelen, dan kom ik haar om half vijf weer ophalen.” Maar dat zei ik niet, en nu speelt Sofie voor de achtste keer op een rij bij ons.

Hoe pak je dit soort dingen aan? Ik weet het niet. Net als duizenden andere vraagstukken waarop ik het antwoord niet weet. Tegelijkertijd lijkt iedereen er van uit te gaan dat je dit wel weet. Je bent tenslotte volwassen!

Nou! Dat weet ik niet zo zeker. Ik weet het nog zo goed, mijn eerste gedachte toen ik zwanger bleek te zijn van Sara was: “Ik word een tienermoeder… straks staat de filmploeg van sixteen and pregnant op de stoep.” Ik was toen vierentwintig, mocht al zes jaar stemmen, had een vaste baan en een koophuis. Maar zo volwassen als je je voelt wanneer je 16 bent en dingen roept als “het is mijn eigen leven! Ik bepaal lekker zelf hoe laat ik thuis kom!” zo jong voel je je wanneer het echt aan jezelf is om volwassen keuzes te maken.

En waar leer je dat, die volwassen keuzes en kennis? Ik weet het niet. Wel weet ik dat ik, met terugwerkende kracht,  graag mijn wiskunde lessen had laten schieten als er een les was die mij had geleerd hoe ik respectvol speelafspraakjes had kunnen afwijzen. Waar een leraar voor de klas zou staan en ons dingen liet nazeggen als: “lijkt me leuk! Maar niet vandaag, ik laat je weten wanneer het wel uitkomt.” En dat wij dit allemaal verveeld na zouden zeggen, maar later dankbaar terug zouden blikken op deze wijsheid.

Ook had ik graag gezien dat mijn leraren mij op mijn vervolg opleiding al hadden aangesproken met u en mevrouw (en niet alleen als ze boos waren op me). Want de eerste keer dat ik in de supermarkt liep en ik aangesproken werd met “mevrouw” wist ik niet dat de kassière het tegen mij had. Toen ik er eenmaal achter kwam dat ze wel degelijk tegen mij sprak was ik zo afgeleid dat ik geen idee had wat er gezegd werd. Ik heb toen geschrokken “ja..uh…ok?” gezegd en sindsdien spaar ik blijkbaar koopzegels die ik altijd kwijtraak.

En als ik toch bezig ben, dan wil ik graag voor het lescurriculum van de middelbare school een aantal vakken aandragen.

Ten eerste het vak: vul het formulier in om het formulier aan te vragen dat je toestemming geeft om de volgende formulieren in te vullen.
Moet ik nog meer zeggen hierover?! Als ik had geweten hoeveel formulieren je voor ALLES moet invullen, dan had ik…nooit volwassen geworden. Dit vak leert je alles over bureaucratie. Het leert je  ook om mentaal stabiel te blijven wanneer je voor de dertigste keer een elektronisch bandje met een keuzemenu aan de lijn krijgt of wanneer je na het volgen van een alle stappen op de website je weer terug wordt gestuurd naar het begin.

Het tweede vak dat mijn handig had geleken is: weekplanning voor het hele gezin.
Een vak dat aanstormende volwassenen leert  hoe je in hemelsnaam op drie plekken tegelijkertijd kan zijn op een gemiddelde doordeweekse dag. Een les volledig gericht op hoe je vanuit je werk binnen een half uur avondeten heb gemaakt, aan tafel gegeten hebt, je kind in sportkleding  hebt gehesen, je man die net thuis komt een high five geeft en met volle moed de spits in rijdt op weg naar de sportclub. Dat je ook filmpjes te zien krijgt met ervaringsverhalen van moeders die per ongeluk stukken van de beleidsvergadering meenemen naar het voorleesuurtje op school. En vaders die hun kinderen in sportkleding naar school brengen, maar dat alles weer goed komt wanneer ze leren plannen.

Het laatste vak is: hoe ga ik om met de eerste keer dat een (medisch) deskundige jonger is dan ik ben?
Hier leer je dat je er niet meer van uit kunt gaan dat degene die het beter weet ouder is dan jij. De verloskundige die mij begeleidde tijdens mijn zwangerschap van Hanna was 22 en had zelf geen kinderen. Mijn huisarts is 3 jaar jonger dan ik. En dat is écht confronterend! Want als er zich een moeilijke situatie voordoet dan kijk ik toch nog steeds eerst om me heen of er een volwassene is om het op te lossen. Vervolgens bedenk ik me dat ik zelf volwassen ben. Het is dus wel degelijk geruststellend als iemand ouder is dan jijzelf. Maar nu ben ik ouder dan mijn huisarts en woont mijn verloskundige nog thuis. En dat is even slikken.

Maarja, vandaag speelt Sofie dus nog een keer bij ons. Niemand heeft deze vakken gehad, het is ieder voor zich. De meiden vragen op weg naar huis of ze een ijsje mogen. Ik wil heel volwassen antwoorden dat we eerst een boterham moeten eten, maar vandaag eten we lekker eerst een ijsje. Volgende keer beter, ik kan toch geen onvoldoende krijgen.