Back to school

“ja tuurlijk mag Sofie na school bij ons spelen!” hoor ik mezelf zeggen en gelijk kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Dit was niet wat ik mezelf had voorgenomen. Dit keer zou ik zeggen: “vandaag komt niet zo goed uit, maar Sara mag wel bij jullie spelen, dan kom ik haar om half vijf weer ophalen.” Maar dat zei ik niet, en nu speelt Sofie voor de achtste keer op een rij bij ons.

Hoe pak je dit soort dingen aan? Ik weet het niet. Net als duizenden andere vraagstukken waarop ik het antwoord niet weet. Tegelijkertijd lijkt iedereen er van uit te gaan dat je dit wel weet. Je bent tenslotte volwassen!

Nou! Dat weet ik niet zo zeker. Ik weet het nog zo goed, mijn eerste gedachte toen ik zwanger bleek te zijn van Sara was: “Ik word een tienermoeder… straks staat de filmploeg van sixteen and pregnant op de stoep.” Ik was toen vierentwintig, mocht al zes jaar stemmen, had een vaste baan en een koophuis. Maar zo volwassen als je je voelt wanneer je 16 bent en dingen roept als “het is mijn eigen leven! Ik bepaal lekker zelf hoe laat ik thuis kom!” zo jong voel je je wanneer het echt aan jezelf is om volwassen keuzes te maken.

En waar leer je dat, die volwassen keuzes en kennis? Ik weet het niet. Wel weet ik dat ik, met terugwerkende kracht,  graag mijn wiskunde lessen had laten schieten als er een les was die mij had geleerd hoe ik respectvol speelafspraakjes had kunnen afwijzen. Waar een leraar voor de klas zou staan en ons dingen liet nazeggen als: “lijkt me leuk! Maar niet vandaag, ik laat je weten wanneer het wel uitkomt.” En dat wij dit allemaal verveeld na zouden zeggen, maar later dankbaar terug zouden blikken op deze wijsheid.

Ook had ik graag gezien dat mijn leraren mij op mijn vervolg opleiding al hadden aangesproken met u en mevrouw (en niet alleen als ze boos waren op me). Want de eerste keer dat ik in de supermarkt liep en ik aangesproken werd met “mevrouw” wist ik niet dat de kassière het tegen mij had. Toen ik er eenmaal achter kwam dat ze wel degelijk tegen mij sprak was ik zo afgeleid dat ik geen idee had wat er gezegd werd. Ik heb toen geschrokken “ja..uh…ok?” gezegd en sindsdien spaar ik blijkbaar koopzegels die ik altijd kwijtraak.

En als ik toch bezig ben, dan wil ik graag voor het lescurriculum van de middelbare school een aantal vakken aandragen.

Ten eerste het vak: vul het formulier in om het formulier aan te vragen dat je toestemming geeft om de volgende formulieren in te vullen.
Moet ik nog meer zeggen hierover?! Als ik had geweten hoeveel formulieren je voor ALLES moet invullen, dan had ik…nooit volwassen geworden. Dit vak leert je alles over bureaucratie. Het leert je  ook om mentaal stabiel te blijven wanneer je voor de dertigste keer een elektronisch bandje met een keuzemenu aan de lijn krijgt of wanneer je na het volgen van een alle stappen op de website je weer terug wordt gestuurd naar het begin.

Het tweede vak dat mijn handig had geleken is: weekplanning voor het hele gezin.
Een vak dat aanstormende volwassenen leert  hoe je in hemelsnaam op drie plekken tegelijkertijd kan zijn op een gemiddelde doordeweekse dag. Een les volledig gericht op hoe je vanuit je werk binnen een half uur avondeten heb gemaakt, aan tafel gegeten hebt, je kind in sportkleding  hebt gehesen, je man die net thuis komt een high five geeft en met volle moed de spits in rijdt op weg naar de sportclub. Dat je ook filmpjes te zien krijgt met ervaringsverhalen van moeders die per ongeluk stukken van de beleidsvergadering meenemen naar het voorleesuurtje op school. En vaders die hun kinderen in sportkleding naar school brengen, maar dat alles weer goed komt wanneer ze leren plannen.

Het laatste vak is: hoe ga ik om met de eerste keer dat een (medisch) deskundige jonger is dan ik ben?
Hier leer je dat je er niet meer van uit kunt gaan dat degene die het beter weet ouder is dan jij. De verloskundige die mij begeleidde tijdens mijn zwangerschap van Hanna was 22 en had zelf geen kinderen. Mijn huisarts is 3 jaar jonger dan ik. En dat is écht confronterend! Want als er zich een moeilijke situatie voordoet dan kijk ik toch nog steeds eerst om me heen of er een volwassene is om het op te lossen. Vervolgens bedenk ik me dat ik zelf volwassen ben. Het is dus wel degelijk geruststellend als iemand ouder is dan jijzelf. Maar nu ben ik ouder dan mijn huisarts en woont mijn verloskundige nog thuis. En dat is even slikken.

Maarja, vandaag speelt Sofie dus nog een keer bij ons. Niemand heeft deze vakken gehad, het is ieder voor zich. De meiden vragen op weg naar huis of ze een ijsje mogen. Ik wil heel volwassen antwoorden dat we eerst een boterham moeten eten, maar vandaag eten we lekker eerst een ijsje. Volgende keer beter, ik kan toch geen onvoldoende krijgen.