Verknipt

Zo, terug van weggeweest. Ben ik weggeweest? Nee niet echt. Ik denk dat ik de laatste tijd net als ieder ander een gebrek aan “weg geweest” heb en daardoor een gebrek aan zin. Laat staan meerdere zinnen die bij elkaar een verhaal maken.

Maar daar ben ik weer en de aanleiding hiervoor zijn mijn gordijnen.

“mamaaaa???” zegt Hanna en ze kijkt naar me op met grote ogen. Ik sta de vaatwasser in te ruimen en hoor gelijk aan haar toontje wat er gaat komen. Iedere ouder kent het, zo’n lange uitgerekte aaaaaa die omhoog gaat, waardoor je gelijk weet dat ze iets willen hebben of iets willen vragen waar je nee op gaat zeggen. Terwijl ik verder ga met inruimen zeg ik “vertel”. Hanna haalt diep adem en wijst naar de woonkamer waar Sara zit.

“Mamaaaaa, Sara die zegt dat ik stom ben….” Begint Hanna.
“Niet waaahaaar, Hanna! dat is niet waaaar!!!” dendert Sara er tussendoor.
“…en ze gooit haar boterham korstjes achter de bank.” sluit Hanna onverstoorbaar af, wijzend naar de woonkamer en heftig knikkend met haar hoofd.

Bij Hanna betekent dit toontje dat ze gaat klikken over Sara. En elke keer opnieuw heb ik dan tweestrijd. Want ik heb er echt een hekel aan als er achter mijn rug dingen gebeuren als ik even niet op let, maar misschien nog wel een grotere hekel aan klikken. Heel even flitst er een beeld door mijn hoofd waarin ik, gekleed als maffiabaas  een broodmes uit de vaatwasser gris, Hanna bij d’r kraag grijp en met het broodmes (waar nog chocopasta aan zit) tegen d’r wang gedrukt zeg: “snitches… get stitches”. Ik zeg het met een dik Italiaans accent en mijn gezicht is zo dicht bij dat van Hanna dat onze oogballen elkaar bijna raken.
Maar dan bedenk ik me dat dit waarschijnlijk niet is hoe je om gaat met je vierjarige dochter. Dus stop ik met de vaatwasser inruimen, ga door mijn knieën en vraag: “Wat hadden we ook alweer afgesproken?” Hanna kijkt me aan met haar grote blauwe kijkers “Niet telkens om een ijsje vragen?” Ik ben even van mijn stuk gebracht. “Ja, dat ook ja, maar wat nog meer? Wat hadden we ook alweer afgesproken over klikken?” Hanna kijkt naar beneden “…klikken mag niet.” Goed zo, ik draai haar om bij d’r schouders en geef aan een klein zetje richting de woonkamer. Dan kom ik overeind en roep naar Sara: “Als ik broodkorstjes achter de bank vind, dan lig je straks zelf ook achter de bank!!”

Want laten we eerlijk zijn: los van dat mijn ene kind klikt, doet mijn ander kind ook wel echt gekke dingen. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik of Arno iets moet roepen in de trend van: “Sara! heb je nou de hele tandpasta tube leeg geknepen!?” of “waarom zit je hele gezicht onder de stoepkrijt!?” of “Heb je nou echt stukken behang van je muur getrokken?!”
En waar we achter gekomen zijn: Sara weet ook niet waarom ze dat doet.

Vrijdag ochtend, ik sta in de douche en moet zo naar werk. Arno zoekt boven kleding bij elkaar voor de meiden om straks naar school te gaan. De badkamer deur gaat open en door de douchedeur heen zie ik een klein meisje staan. “mamaaaaaaa??” Daar is Hanna haar klik-toontje weer. “jaaaaaa??” zeg ik terug op hetzelfde toontje terwijl ik mijn haar uitspoel. “Sara…. knipt…beneden…” ik versta Hanna niet en zeg dat ze maar even bij Arno moet gaan klikken, de badkamer deur gaat weer dicht. Terwijl ik klikspaan boterspaan neurie doe ik nog wat conditioner in mijn haar.
Dan hoor ik van onder de douche Sara huilen, Arno “Naar je kamer!!” roepen en Sara op de trap rennen. Haar slaapkamer deur slaat dicht. Ik draai de kraan dicht en luister. Hanna doet de badkamer deur open en de deksel van de wc naar beneden “ik kom wel even hier zitten.” Zegt ze droog terwijl ze op de wc klimt. “DRIEHOEKEN!!” hoor ik Arno beneden roepen. Ik kijk naar Hanna, die haalt haar schouders op en kijkt weg.

Zonder me af te drogen trek ik een shirt en broek aan en ren de trap af. Bij de schuifpui staat Arno met zijn rug naar me toe en het gordijn in zijn handen. Als hij mij hoort stapt hij opzij en zie ik twee gaten in de stof waar het licht doorheen schijnt, naast het gordijn ligt een schaar. “Driehoeken!” roep ik om vervolgens naar boven te stampen. Omdat de tocht naar boven te kort duurt om na te denken wat ik tegen Sara wil zeggen kom ik haar kamer binnen vallen en roep nog een keer: “Driehoeken?! Echt?! Driehoeken in het gordijn?!” Sara kijkt me verschrikt aan, met druipend haar sta ik in de deuropening. “Naar je kamer!” roep ik, dit gaat super goed… Sara kijkt me verbaasd aan. “ik bedoel blijf op je kamer!!… ggrrmmffpp… Driehoeken!” en ik trek de deur weer achter me dicht.

Terwijl Arno en ik beneden ijsberen en bedenken hoelang en hoeveel klusjes ze moet doen om de gordijnen terug te betalen staat hanna opeens naast me en zegt: “mamaaaaa?? Moeten we niet naar…” maar voordat ze kan doorpraten zeg ik “Ga jij ook maar naar je kamer, al dat klikken!” Hanna krijgt rode oogjes en rent naar boven. Ik had haar moeten laten uitpraten, want ze wilde vragen of ze vandaag dan niet vandaag school moesten.

En ja, de meiden moesten naar school, ik moest naar werk en toen had iedereen ineens haast. Ik zet het duiveltje en het engeltje af bij het schoolhek en vraag me af of ze op school hetzelfde zijn. Als ik op werk ben zie ik een appje van Arno, het is een foto van twee plukken haar op het laminaat naast het gordijn, een blonde en een rode pluk.

Uit school moeten Sara en Hanna de tuin vegen terwijl ik kijk naar het gordijn en zucht “.…Driehoeken...”