Filostrofie

Ik weet niet hoe het met jullie is, maar mijn brein draait overuren. Dat komt omdat ik, net als veel mensen, in de ban ben van het corona virus. Het klinkt wetenschappelijker als ik COVID-19 zeg. Of je er nou aan toe wilt geven of niet, je kan er gewoon niet meer om heen. 

De laatste dagen denk ik vaker wél dan niet aan corona. En ik ben nog wel een adhd’er, dus mijn spanningsboog is niet zo lang. Maar op alle momenten dat er in adhd-grapjes “squirrel!!” wordt geroepen denk ik nu “corona!”. Dus dat is zo’n 1000x per dag…

Hoestende mensen, winkelmandjes aanraken, loopneuzen, televisie, radio, lege schappen in de supermarkt, afgelaste evenementen en elke keer dat ik wcpapier gebruik. Alles, maar dan ook echt alles, schreeuwt: CORONA!

Wat een gedoetje! Om in de woorden van Rene Gude te spreken. Ik moet de laatste tijd ook vaak aan hem denken, de denker des vaderlands. Dat komt vooral omdat er een beroep wordt gedaan op mijn “visie op lastige levenskwesties”. Dit is iets wat niet zo heel vaak gebeurd, gelukkig. Maar situaties die mijn gemoederen bezig houden hebben dit effect. Dus de corona-crisis is een goede aanleiding tot een potje filosofie. 

Vandaar de term: filostrofie, Het filosoferen over belangrijke zaken in het leven n.a.v een crisis of catastrofe. 

Gude had het over hoe individualistisch de nederlandse maatschappij is; de sfeer dat iedereen het zelf maar moet uitzoeken. Trek je eigen plan, zorg voor je eigen papiertje, doe het allemaal zelf, wees vernieuwend en origineel. En de laatste dagen merk ik dat deze insteek me voor dilemma’s stelt.

Zo hoor ik bijvoorbeeld op televisie de adviezen van het RIVM, allemaal wijze mensen hebben hierover nagedacht en afwegingen gemaakt zodat ik hier niet meer over na hoef te denken. Mijn innerlijke brave burger zegt dan ook:”Wat fijn! Een plan waar iedereen zich netjes aan kan houden en dan komt het goed!”. Maar er is ook de koppige Nederlander in mij die sceptisch is en zegt: “kuddedieren, ik doe lekker mijn eigen ding. Een béter ding! Blijven jullie allemaal lekker thuis, dan ben ik de enige in de supermarkt. Dat is ook een vorm quarantaine.” 

Waarom heb ik zo’n moeite met de orders die ik krijg? Waarom vind ik het lastig om me hierbij neer te leggen? Is nederland nu de lul omdat we allemaal denken dat “mijn manier de beste manier” is? Zijn we zó individualistisch, dat het enige dat we straks in Nederland met elkaar gemeen hebben is dat we allemaal individualisten-met-corona zijn? 

Gude zei ook: twijfel niet meer dan nodig, je leert er niets van. En toch doe ik niet anders. Ik heb de hele dag discussies met mezelf. Zo zou ik eigenlijk met vriendinnen een avondje wijn drinken. Maar RIVM raadt onnodige sociale contacten voorlopig af. Maar evenementen tot honderd man kunnen doorgaan. Is wijn drinken met drie vriendinnen een sociaal contact of een klein evenement? En als het een sociaal contact is, wanneer is het dan onnodig? 

Gelukkig vonden we het alle vier een hoog nodig sociaal contact of een evenement onder de honderd man. Proost!

Deze COVID-19 crisis is een filostrofie. Het zet je aan het denken. Op alle vragen die ik hierboven stelde heb ik dus ook geen antwoord. Soms is er ook geen pasklaar antwoord en op andere vragen geeft het RIVM je een pasklaar antwoord en binnen die kaders geef je het alsnog een eigen invulling.

Misschien zitten we straks allemaal verplicht binnen voor een aantal dagen of weken, heb je ineens zeeën van tijd om over alles na te denken (Of te netflixen, maar dat raak je ook zat). En dan zit je aan de keukentafel, volgens Rene Gude de beste plek voor filosofie, hoor je ineens jezelf denken: 

“corona is toch best wel een gedoetje.“