De megafabriek

Het is tijd… “de dag die je wist dat zou komen…”

We moeten gaan nadenken over een nieuwe keuken. En zoals ik al zei: we wisten dat deze dag zou komen toen we dit huis kochten. De makelaar zei dat het huis prima was om zo in te trekken, maar dat de keuken en badkamer wel vervangen moesten worden binnen vijf jaar. Aangezien ik hooguit maar één week vooruit kan denken, leek vijf jaar in mijn ogen een eeuwigheid. Maar toen waren er opeens 3 jaar voorbij, hebben we onze inbouwkoelkast al een keer vervangen met een marktplaatskoelkast en zijn we dertig afgebroken afwasmachine wieltjes verder. Het is tijd…

Maar waar begin je? Over het algemeen beginnen de meeste mensen met sparen, maar dat is ons niet zo goed gelukt. Dus beginnen wij gewoon met keukens kijken en proberen we aan de hand daarvan in te schatten of we onze keuken nog binnen de gevreesde vijf jaar kunnen vervangen (als we NU beginnen met sparen). Misschien hebben wij gewoon een visuele stok achter de deur nodig.

Een dagje woonmall Alexandrium!! We nemen onze jongste dochter mee zodat we verkopers kunnen afpoeieren door halverwege hun zin te zeggen: “even achter de kleine aanlopen hoor!!” en dan haastig tussen de keukenblokken te verdwijnen.

Eigenlijk gaat het in de eerst winkel al fout. Ik toon een teken van zwakte, de keukenverkoper ruikt dit en grijpt zijn kans. Terwijl Arno met een ijzeren blik op de keukens verder loopt met hanna, zit ik opeens vast aan de verkoper die mij van alles wijs maakt. Zoals dat we wel echt dít jaar een keuken moeten kopen. En dat alle informatie, tekeningen en afspraken die we maken vrijblijvend zijn. En dat ze natuurlijk de goedkoopste zijn omdat overal de netto prijzen op staan.
Zijn piece de resistance is dat deze winkel als “één van de weinige keukenwinkels een eigen fabriek hebben“. Terwijl hij dit zegt klopt hij zichzelf nog net niet apetrots op de borst. Alle keukenonderdelen kunnen op maat gemaakt worden (maar bescheidenheid niet, zo te merken).

Wanneer ik me weer aansluit bij Arno zie ik het mooiste fornuis dat ik ooit heb gezien en dus wil ik het gelijk hebben. Het is een monster van een ding maar ik heb het nodig. Rvs, inductie, zeven pitten, twee hete luchtovens, een grilloven en een warmhoudplaat. Ik maak er tien foto’s van. Daarna zeg ik tegen Arno: “ze hebben als een van de weinige een eigen fabriek”.

Volgende winkel. Ik neem me voor om nu wel anoniem en onaangesproken door de winkel te lopen. Maar zodra we naar binnen gaan hoor ik mezelf gelijk de eerste en de beste medewerker vrolijk begroeten. “Haaay!” Dus daar sta ik weer… Te luisteren naar een man die me aanraadt om echt dít jaar een keuken te kopen. Ik dwaal in mijn gedachten af en kijk jaloers naar Arno die alweer met zijn blik op oneindig naar keukens staat te staren. Ik zou hem ook niet durven storen. Ik bedank de verkoper voor zijn informatie en wil weglopen, maar dan zegt hij: “En weet je wat zo bijzonder is aan ons? Wij hebben als één van de weinige keukenwinkels een eigen fabriek”. Ik kijk hem glazig aan.

Ik voeg me weer bij Arno en zie een veel te duur, maar oh zo mooi, granieten keukenblad. Ik maak er twintig foto’s van. En zeg daarna dat deze ook een eigen fabriek hebben, als één van de weinige.

Twee winkels verder heb ik eindelijk de slag te pakken. Ik loop naar binnen en roep gelijk “We kijken alleen even!! Dankuuuu!!”. Daarnaast blijkt toch dat ook deze winkels als twee van de weinige een eigen fabriek hebben. Bij de ene winkel staat het in trotse grote letters voorop het magazine en bij de andere winkel hoor ik het de verkoopster tegen andere klanten zeggen.

Tijd voor een broodje. Arno en ik vragen ons af of de verkopers echt zo naïef zijn dat ze er niet bij stilstaan dat ze in elke winkel claimen één van de weinige te zijn met een eigen fabriek. Of dat er ergens één slimme fabriekbaas is die tegen elke keukenwinkel zegt dat ze de enige afnemer zijn. We kauwen bedachtzaam op ons broodje.

We besluiten nog een laatste winkel in te gaan. Arno, die duidelijk een after dinner dipje heeft, let even niet goed op en is gelijk de pineut. Een verkoper steekt het hele riedeltje van voor naar achter tegen hem af. Wanneer de verkoper trots zegt dat alles op maat kan worden gemaakt zegt Arno: “Want jullie hebben zeker als één van de weinige een eigen fabriek?”